Μέχρι την Τρίτη (28.2.2023) στο ΑΠΘ άκουγες σε κάθε γωνιά του γέλια, συζητήσεις, μα μετά την μέρα αυτή που γράφτηκε η τραγωδία στα Τέμπη με τη σύγκρουση των δυο τρένων, όλα άλλαξαν.
Στο ΑΠΘ το κλίμα πια είναι βαρύ, πένθιμο. Ακούς κλάματα στους διαδρόμους, βλέπεις τη θλίψη παντού. Η κοινότητα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης θρηνεί για τα μέλη της που χάθηκαν στα Τέμπη, μα και για όλες τις ψυχές που έσβησαν στο μοιραίο δυστύχημα με τα τρένα.
Το ThessToday.gr αποτύπωσε το κλίμα της θλίψης και της οδύνης που επικρατεί στο ΑΠΘ μετά την τραγωδία στα Τέμπη. Οι φοιτητές, οι καθηγητές θρηνούν την απώλεια παιδιών που φοιτούσαν στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Θρηνούν τον φίλο, τον συμφοιτητή, τον γνωστό που έφυγε στα Τέμπη στο δυστύχημα με τα τρένα και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ πια στο ΑΠΘ.
«Την Τετάρτη πηγαίνοντας στη σχολή οι πάντες, από τους καθηγητές, τους εργαζόμενους και τους φοιτητές, συζητούσαν τι συνέβη και για ποιο λόγο συνέβη αυτό. Έψαχναν να βρουν αν έχουν γνωστούς. Υπήρχαν πολλοί συμφοιτητές μου που έκλαιγαν στους διαδρόμους και στα αμφιθέατρα. Η εικόνα ήταν δυστοπική», περιγράφει στο ThessToday.gr ο Λάμπρος Παπανικόπουλος, φοιτητής του τμήματος Πληροφορικής στο ΑΠΘ.
«Δεν έχω βιώσει ξανά κάτι αντίστοιχο. Νομίζω κανένας μας. Ευτυχώς δεν είχα γνωστούς μου. Κάποιοι έφυγαν πιο νωρίς, άλλοι έχασαν το λεωφορείο», ανέφερε ο φοιτητής.
«Τα συναισθήματα που διακατείχαν τους πάντες ήταν στεναχώρια αλλά και διάθεση να βοηθήσουν. Όλα τα κέντρα αιμοδοσίας γέμισαν. Νιώθουμε αγανάκτηση και οργή. Μπορεί στα κανάλια να βλέπουμε ότι ήταν ανθρώπινο το λάθος αλλά όλος ο κόσμος συζητάει το ότι για αυτή την τραγωδία υπάρχουν κρατικές ευθύνες. Ήταν μια κατάσταση γνωστή, που θα μπορούσε να έχει διορθωθεί και να μην είχαμε κανένα νεκρό σήμερα. Σπουδάζω στο τμήμα πληροφορικής. Αλγόριθμοι για τον προγραμματισμό δρομολογίων υπάρχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μιλάμε για προγράμματα που έχουν μηδενικά σφάλματα. Είναι απίστευτο ότι στην Ελλάδα αυτό γίνεται χειροκίνητα από ανθρώπους», είπε ο φοιτητής.
«Θα μπορούσε να είχε συμβεί στο δικό μου δρομολόγιο»
«Θα μπορούσε να είχε συμβεί στο δικό μου δρομολόγιο», λέει η Κλειώ Στίγγα. Η φοιτήτρια Νομικής στο ΑΠΘ ταξίδεψε από την Αθήνα με τρένο μία ημέρα μόλις πριν από το δυστύχημα. Όταν έμαθε για την τραγωδία ξεκίνησε να στέλνει μηνύματα και να τηλεφωνεί στους δικούς της ανθρώπους για να σιγουρευτεί πως είναι όλοι καλά. Όπως διαπίστωσε, ανάμεσα στους επιβάτες υπήρχαν συμφοιτητές της που αγνοούνταν.
«Την Τετάρτη το πανεπιστήμιο ήταν βουβό. Αναβλήθηκαν τα μαθήματα αυτές τις ημέρες. Είναι πρωτόγνωρο. Προσπαθούμε να χωνέψουμε αυτό που συνέβη. Δεν έχουμε ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Όλοι είμαστε μουδιασμένοι», λέει η φοιτήτρια.
Τα ίδια λόγια πόνου και θλίψης βγαίνουν και από τα χείλη των καθηγητών του ΑΠΘ. «Είναι ένα κλίμα πόνου και πένθους. Όλες και όλοι αισθανόμαστε αυτή την οδύνη. Πολλά από τα θύματα είναι της οικογένειας του ΑΠΘ. Υπάρχει βουβός πόνος», τόνισε ο καθηγητής του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, Γρηγόρης Ζαρωτιάδης.
Ο καθηγητής τόνισε ότι οι αιμοδοσίες που κάνουν οι φοιτητές για τους τραυματίες είναι μια πράξη αλληλεγγύης, αλλά ξεκαθάρισε ότι δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες, αλλά πράξεις αλληλεγγύης σε τέτοιες στιγμές όπως αυτή με την τραγωδία στα Τέμπη. «Η στιγμή δε σηκώνει πολλά λόγια. Σηκώνει μια προσπάθεια αλληλεγγύης σε όσους και όσες έχουν χτυπηθεί πιο άμεσα από αυτό το τραγικό συμβάν. Προσπαθούμε να αφουγκραστούμε τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν δικά τους παιδιά και αναμένουμε τις επίσημες ανακοινώσεις γιατί ακόμη δεν έχει γίνει απόλυτη ταυτοποίηση των θυμάτων».
«Λες, δεν είναι δυνατόν»
Ο καθηγητής του τμήματος Πληροφορικής του ΑΠΘ, Ιωάννης Πήτας λέει πως οι πολλοί φοιτητές του έλεγαν ότι θα μπορούσαν να ήταν στο μοιραίο τρένο που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, καθώς χρησιμοποιούν τον σιδηρόδρομο για τα ταξίδια τους: «Θα υπάρξει ακόμη μεγαλύτερο μούδιασμα στα τμήματα που είχαν ανθρώπινες απώλειες. Δεν είναι εύκολη η διαχείριση μίας τέτοιας τραγωδίας και από πλευράς προεδρίας των τμημάτων και από πλευράς της πρυτανείας. Όλοι είναι παγωμένοι. Οι φοιτητές μας χρησιμοποιούν πολύ τακτικά τον σιδηρόδρομο. Είναι πολλοί αυτοί που κατάγονται από τη νότια Ελλάδα. Οι φοιτητές μου λέγανε “θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς“».
Ο ίδιος δηλώνει πως η τραγωδία τον σόκαρε όχι μόνο ως καθηγητή αλλά και ως γονιό. «Κανένας δεν θα ήθελε να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Είναι τραγικό το 2023 να μην έχουμε σοβαρά συστήματα ασφαλείας. Αυτά τα παιδιά έφυγαν στο άνθος της ηλικίας τους. Εμείς τους ζούμε τους φοιτητές μας. Τους χαιρόμαστε. Με ρωτάνε καμιά φορά γιατί οι καθηγητές πανεπιστημίων μένουν μέχρι τα 67 και δεν θέλουν να βγουν στη σύνταξη. Αυτό που τους απαντώ είναι ότι εμείς βλέπουμε πως ανάμεσα στους φοιτητές μας δεν μεγαλώνουμε. Όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα η απώλεια είναι ακόμη πιο φανερή. Βλέπεις τις φωτογραφίες τους και λες δεν είναι δυνατόν».
